ஏலகிரியில் சிறுத்தை வேட்டை - கென்னத் ஆண்டர்சன்

"புலியின் கண்களின் உள்ளே காடு ஒளிர்ந்து கொண்டிருக்கிறது என்ற போர்ஹேயின் வரி உண்மை என்பதை கென்னத்தின் எழுத்தை வாசிக்கையில் அறிந்துகொள்ள முடிகிறது - எஸ். ராமகிருஷ்ணன்

 சில குறிப்பிட்ட இடங்களைத் தவிர காடு மிகவும் பாதுகாப்பான இடம் என்று எழுதுகிறார் கென்னத் ஆண்டர்சன். 1960களிலேயே, மக்கள் நடமாட்டம் மிகுந்த சாலையைக் கடப்பதைவிடவும் காட்டுக்கு நடுவில் வாழ்வது பாதுகாப்பானது என்று குறிப்பிட்டிருக்கிறார் அவர். எஸ். சங்கரன் மொழிபெயர்த்த அவரது 'ஏலகிரியில் சிறுத்தை வேட்டை' என்ற புத்தகத்தைப் படிப்பது ஒரு வித்தியாசமான அனுபவம்.

பொதுவாக, காட்டு விலங்குகள் அனைத்துமே மனிதனைப் பார்த்ததும் ஓடிப்போய் தப்பித்துக் கொள்ளப் பார்க்கின்றன. குஜராத் தீபகற்பத்தில் உள்ள காடுகளுக்கு வெளியே சிங்கங்கள் கிடையாது. புலியையும் சிறுத்தையையும் பார்த்து நாம் பயப்படுவது அர்த்தமற்றது - ஒரு சில புத்தி கெட்ட புலிகளைத் தவிர மற்றவை எல்லாம் கனவான்கள். சிறுத்தை ஒரு கோழை, நாய்களைப் போல் 'சீ! போ!" என்று எளிதாகத் விரட்டியடித்து விடலாம். கரடி ஒரு சோம்பேறி, அச்சம் மிகுந்தது, மூர்க்கமானது. மனிதன் வருவதைப் பார்த்தாலே ஓடிப் போய் விடும். சிங்கம், புலி, சிறுத்தை, கரடி என்று நாம் காட்டில் பயப்படும் விலங்குகள் எல்லாம் இப்படி - காயம் பட்டிருந்தாலோ, வேட்டையாட முடியாதபோதோ இல்லை நாம் அவற்றின் பாதையில் குறுக்கிட்டு அச்சுறுத்தினாலோதான் மனிதனைத் தாக்கும்.

பாம்புகளை எடுத்துக் கொண்டால் ஏறத்தாழ எல்லாமே விஷமற்றவை. இந்தியாவில் உள்ள பாம்புகளிலேயே மூன்றுதான் உயிர்கொல்லி வகை விஷப்பாம்புகள். அவற்றில் இரண்டு வயல்வெளிகளில் வாழ்பவை. மிச்சமிருக்கும் ஒரே ஒரு பாம்பும் காட்டில் மிதித்தால், அல்லது பயமுறுத்தினால்தான் நம்மைக் கொத்தும்.

ஆக, காடுகள் மிகவும் பாதுகாப்பானவை - இரண்டே இரண்டு விலங்குகளைத் தவிர எல்லாம் நல்லவை. காட்டுப் பன்றி ஒன்று. அது சீக்கிரம் தாக்குகிறது, விடாமல் தாக்குகிறது, ஆவேசமாகத் தாக்கிக் கொண்டே இருக்கிறது. அதையடுத்து யானை. அதிலும் குறிப்பாக ஒற்றை யானை. மனிதனை ஏற்கனவே கொன்றிருக்கும் யானை, காமவெறி பிடித்த யானை, ஒற்றை யானை, குழந்தையுடன் இருக்கும் பெண் யானை - காட்டில் நம் உயிருக்கு ஆபத்து ஏற்படுவதானால் இவற்றால்தான் ஏற்படும். ஆனால் கூட்டமாகத் திரியும் யானைகள் யாரையும் எதுவும் செய்வதில்லை. சொல்லப்போனால் யானைகளும்கூட கோழைதான். புலி உறுமுவது போல் உறுமினால் எந்த யானையாக இருந்தாலும் உடனே ஓடிப் போய் விடும்.

கென்னத் ஆண்டர்சன் இப்படிப்பட்ட விலங்குகளைதான் வேட்டையாடியிருக்கிறார். அவருடைய அப்பா, தாத்தாக்களுக்கு  மனிதனைக் கொல்லக்கூடிய விலங்குகள் காட்டில் இருக்கின்றன என்பதே அவற்றை கொன்று தலையை வெட்டித் தொங்கவிடவும், தோலை உரித்துப் போர்த்துக கொள்ளவும் போதுமான காரணமாக இருந்திருக்கிறது. வன விலங்குகளின் எண்ணிக்கையில் குறைவு ஏற்படவும் இந்த வேட்டைக்காரர்களுக்கு அவற்றைக் கொல்ல நியாயமான காரணங்கள் தேவைப்படுகின்றன. மனிதர்கள் மற்றும் அல்லது ஆடு மாடுகளைக் கொல்லும் புலிகளையும் சிறுத்தைகளையும் தீர்த்துக் கட்டுவது ஒரு அறச்செயலாகிறது. ஆண்டர்சன் எழுதும் காலத்திலேயே இவற்றின் எண்ணிக்கை அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக குறைந்து விட, இந்தப் புத்தகத்தில் கனமான நாஸ்டால்ஜியா நெடி அடிக்கிறது.

டன்பார் பிராண்டர், சாம்பியன், கிளாஸ்பர்ட், பெஸ்ட், கார்பெட் போன்ற சிறந்த எழுத்தாளர்களில் பலர் இந்தியக் காடுகளில் ஏராளமான விலங்குகள் இருந்த அரை நூற்றாண்டுக்கு முற்பட்ட காலத்தில் வாழ்ந்தவர்கள் என்று சொல்லி அவர்களின் அரும்பெரும் பணியை நினைவுகூர்கிறார் ஆண்டர்சன் -

"அவர்களுடைய சிறந்த பணிக்கு தக்க உண்மையான மதிப்பு இப்போதுதான் பிரபலமாகியுள்ளது. மேலும் பல வருடங்கள் சென்று இந்தியாவின் காட்டு விலங்குகள் கடந்த காலத்தில் இருந்த ஒன்றாக மாறும்போதுதான் இந்த அறிஞர்களின் எழுத்துகளுக்கு மதிப்பு மென்மேலும் பெருகும் என்று சொல்லலாம். வருங்காலச் சந்ததியினருக்கு எந்தச் செல்வத்தினாலும் விலைகொடுத்து வாங்க முடியாத அறிவுச் செல்வத்தைப் பாதுகாத்து வைத்த அரும்பணி என்று இவர்களுடைய சேவையைக் கூறலாம்."

கனமான நகைமுரணையும்கூட சொற்கள் எவ்வளவு சுலபமாகத் தாங்கிக் கொள்கின்றன - வேட்டையாடுவதைவிட "மதிப்புள்ளதும் ஆனால் கடினமானதுமான காட்டு விலங்குகளைப் போட்டோ எடுப்பது, இயற்கையை ஆராய்வது போன்றவற்றில் அவர்கள் ஆர்வம் வளரத் தொடங்கிவிட்டது," என்று ஆண்டர்சன் எழுதுகிறார். காட்டு விலங்குகள் கணிசமாகக் குறைந்து விட்ட நிலையில் அவற்றை கொல்வதைவிட உயிரோடு பிழைத்துப் போக விட்டதை புகைப்பட ஆதாரங்களுடன் ஆவணப்படுத்துவதில்தான் நவீன வேட்டைக்காரர்களுக்கு மரியாதை இருக்க முடியும். வேற வழி!

எல்லகிரி சிறுத்தை, கிழ முனுசாமியும் மகடிச் சிறுத்தையும், சீவனப்பள்ளியின் கருஞ்சிறுத்தை என்ற மூன்று வேட்டைகளை இந்தப் புத்தகம் விவரிக்கிறது. ஏலகிரி சிறுத்தையைக் கொல்ல ஜோலார்ப்பேட்டை வரும் ஆண்டர்சன், ரயில் நிலையத்திலிருந்து ஏலகிரிக்கு இரவு வேளையில், ஏறத்தாழ மூவாயிரம் அடி உயரத்துக்கு நடந்தே செல்கிறார் - கையில் பெட்ரோமாக்ஸ் விளக்கை எடுத்துக் கொண்டு. விளக்கு வெளிச்சத்தைப் பார்த்ததும் சிறுத்தை, மனிதர்களைக் கொல்லும் சிறுத்தையாக இருந்தாலும், ஓடிப் போய் விடுமாம். இதுவாவது பரவாயில்லை, அங்கு ஒரு பெண் கொல்லப்பட்ட குட்டை ஒன்றின் அருகில் ஒரு புதர் இருக்கிறது. அதன் மறைவில் சிறுத்தை பதுங்கியிருந்ததற்கான தடயம் தெரிகிறது. கென்னத் ஆண்டர்சன், ஒரு ஆட்டை குட்டைக்கருகில் கட்டி வைத்து விட்டு, சிறுத்தை பதுங்கிக் கொல்லும் புதரில் தான் பதுங்கிக் கொள்கிறார்! - "புதர் மிகவும் அடர்த்தியாக இருந்ததால் பக்கவாட்டிலோ அல்லது பின்புறமாகவோ நான் இருக்கும் இடத்தை அடைய முடியாது. முன் பக்கமாக மட்டுமே வர முடியும். அவ்வழியில் அது வருவதை எதிர்பார்த்து நான் துப்பாக்கியோடு தயாராக இருப்பேன்"

சீவனப்பள்ளியின் கருஞ்சிறுத்தை மிகப் பிரமாதமான த்ரில்லர். மனிதர்களைக் கொல்லும் ஒரு கருஞ்சிறுத்தையைத் தேடி காட்டுக்குள் தன்னந்தனியாய்ப் போகிறார் ஆண்டர்சன், இரவின் இருளில்.

"மேலும் சில வினாடிகள் சென்றதும் சிறுத்தை நிச்சயமாக என்னை நோக்கித்தான் ஊர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதைத் தீர்மானமாக முடிவு செய்து கொண்டேன். ஆனால், அதனுடைய சத்தத்தை என்னால் கேட்கக்கூடிய வரையில் தாக்கும் என்ற அபாயம் இல்லை என்பது எனக்குத் தெரியும். பிறகு சட்டென்று சத்தம் நின்றது.

"அடுத்து இயல்பான சீறும் சத்தம் 'உஸ்'ஸென்று கேட்டது. கோபமடைந்த நாகப்பாம்பு தன் உடலிலிருந்து திடீரென்று காற்றை வெளிப்படுத்தும்போது எழும் சத்தத்தைப் போன்றிருந்தது அது. சிறுத்தை உறுமுவதற்கு ஆயத்தம் செய்து கொண்டிருந்தது. விரைவிலேயே அதன் உரத்த சத்தம் கேட்கக்கூடும். பிறகு பாய்ந்து தாக்கலாம். எவ்வப்போது இத்தகைய சத்தம் கேட்கும் என்பது எனக்கு முன்பே தெரியும். அடுத்து எதை எதிர்பார்க்க வேண்டும் என்பதையும் நான் அறிவேன். விரைவாகத் துப்பாக்கியைத் தோளுக்கருகில் உயர்த்திப் பிடித்துக் கொண்டு டார்ச் விளக்கின் விசையை அழுத்தினேன்.

"கொடூரமான, செவ்வரி படர்ந்த இரண்டு கண்கள் வெறித்துப் பார்த்தன"

எதிர்பாராத முடிவு கொண்ட இந்த அத்தியாயத்துக்காகவே புத்தகத்தைப் படிக்கலாம்.

'மகடிச் சிறுத்தை வேட்டை'யில் கிழ முனுசாமிதான் சுவாரசியமானவன். "பெங்களூரில் முனுசாமி என்றொருவன் வசித்துக் கொண்டிருக்கிறான். அவன் இன்னமும் இருப்பதாலேயே நிகழ் காலத்தில் குறிப்பிடுகிறேன். 'வேட்டையாட வரும் கனவான்களுக்கு' வழிகாட்டி என்று தன்னை அவன் சொல்லிக் கொள்கிறான். அவன் ஒரு போக்கிரியும்கூட. வேட்டைக்காரர்களுக்கு விருப்பமான செய்திகளை அவன் கொண்டு வருவான். "மாஸ்டர்! நாற்பது காட்டுப் பன்றிகள் வந்துள்ளன. ஓயிட் பீல்ட் அருகே வேட்டையாடலாம். பன்னிரெண்டு மைல் தூரம்தான்" என்பான்..." என்று இவனை விவரிக்கிறார் ஆண்டர்சன். தானே விலை கொடுத்து வாங்கிய கழுதையின் கழுத்தை வெட்டி சிறுத்தைத் தடயங்களை உருவாக்கி அங்கே சிறுத்தை நடமாட்டம் உண்டு, வேட்டையாடலாம் என்று அப்பாவிகளை அழைத்துச் சென்று பணம் பண்ணுகிறவன் இவன். "இத்தகைய ஒரு ஆள் உங்களிடம் வந்து தன்னுடைய பெயர் ஜாக் ஜான்சன் என்று சொன்னாலும்கூட அவனை அண்ட விடாதீர்கள்," என்று எச்சரிக்கிறார் ஆண்டர்சன் - ஆம், ஒயிட் பீல்டில் காட்டுப் பன்றிகள் கிடையாது.

ஏலகிரியில் சிறுத்தை வேட்டை,
கென்னத் ஆண்டர்சன், மொழியாக்கம் எஸ் சங்கரன்,
விலை ரூ. 80, புக் ஃபார் சில்ரன்,
விற்பனை உரிமை - பாரதி புத்தகாலயம் - 044 24332424
இணையத்தில் வாங்க - 600024.com 

இங்கே ஒரு சுவையான நூல் அறிமுகம் இருக்கிறது : கனவுகளின் காதலன் (புகைப்பட உதவிக்கு நன்றி)