சுஜாதாவின் குறுநாவல்கள் -மூன்றாம் தொகுதி -கணேஷ்-வசந்த்

சுஜாதாவின் குறுநாவல்கள்

மூன்றாம் தொகுதி

கணேஷ்-வசந்த்

Photo Courtesy/To Buy: உயிர்மை பதிப்பகம்

I think that novels that leave out technology misrepresent life as badly as Victorians misrepresented life by leaving out sex.
- Kurt Vonnegut, A Man without a Country

நம்மில் எத்தனை பேர் ஒரு குற்றத்தை நெருங்கிப் பார்த்திருக்கிறோம்? ஒரே ஒரு கொலை? சாலை விபத்துகூட நிறைய பேர் பார்த்திருப்போம். ஆனால் ஒரு கொலை?

நாம் நெருங்கிப் பழகாத காரணத்தால், கொலை செய்தவனின் மனநிலை நமக்கு குற்றவாளி யார் என்பதைவிட பெரிய மர்மமாக இருக்கிறது. நம்மில் பல பேருக்கு அந்த மாதிரி உணர்வெல்லாம் அந்நியம், இல்லையா? அதற்காக கொலையும் கற்று மற என்று சொல்ல வரவில்லை - கொலை செய்தவனின் எண்ணங்களை ஒரு நாவலாகவோ, கதையாகவோ படிக்கிறோம்.  அதிலிருந்து ஒரு விதமான திருப்தி அடைகிறோம். குற்றபுனைவு கதைகளின் அடிநாதமே மனித மனதின் தீராத கொலைவெறியை நிறைவேற்றித் தருவதுபோல் இருக்கிறது. வாத்தியாரைக் கேட்டால், இது தானடோஸ் இன்ஸ்டிங்க்ட் http://en.wikipedia.org/wiki/Thanatos#In_psychology_and_medicine  என்று சொல்லி சமகால அறிவுஜீவிகளிடம் திட்டு வாங்க வைத்திருப்பார்.

சுஜாதாவின் இந்த தொகுதியில் மொத்தம் 13 கதைகள். நிறைய கதைகளில் ராஸ்கொல்நிகோவ் சின்ட்ரோம் (Raskolnikov Syndrome). Crime and Punishmentஇல் வருவது போல் - கவனியுங்கள், வருவது போல் என்றால் அதே மாதிரி என்று அர்த்தம இல்லை - குற்றவாளி குற்றம் செய்து விட்டு அதை யாரவது கண்டுபிடிக்கிறார்களா, இல்லை, தான் செய்தது ஒரு Perfect Crime, இதை யாரும் கண்டுபிடிக்க முடியாது, அதனால் தானே இந்த மாதிரி ஒரு குற்றம் நடைபெற்று விட்டது என்று சொல்வது. அதை போலீஸ் அல்லது வேறு யாரவது துப்பு துலக்குகிறார்களா என்று உன்னித்து பார்ப்பது, அதன் மூலம் ஒரு மகிழ்ச்சி அடைவது.

​ ​

இந்தத் தொகுப்பில் உள்ள குறுநாவல்களில் இந்த கரு தொடர்ந்து வந்து கொண்டே இருக்கிறது.

சுஜாதாவின் குற்ற புனைவு நாவல்களில் முக்கியமான அம்சம், கொலையாளியை கடைசி அத்தியாயத்தில் அறிமுகப்படுத்த மாட்டார். கொலையாளி நாவலின் ஆரம்பப் பகுதிகளிலேயே வந்து விடுவான். சுஜாதா ஒரு பேட்டியில் இதைப் பற்றி குறிப்பிடும்போது, குற்ற புனைவு நாவல்களுக்கான விதிகளின்படி (முக்கியமாக ஆங்கிலம்) குற்றவாளியை எல்லா கதைமாந்தரைப் போலவும் முதலில் அறிமுகம் செய்து விட வேண்டும், ஆனால் அதே சமயம் வாசகர்களுக்கு அவனைப் பற்றி தெரிந்து விடக்கூடாது என்று சொல்லி இருந்தார். இந்த நாவல்களைக் கொஞ்சம் உன்னிப்பாக படித்தால் இந்த விஷயத்தைக் கச்சிதமாக கையாண்டிருப்பார். நாம் படிக்கும்போது யார் குற்றவாளி என்று ஊகித்து விடும்படியாக இருந்தாலும், அவன் ஏன் அந்த கொலை செய்தான் என்பதை கடைசி பகுதி வரை யோசிக்க வைப்பதில் திறமையானவர்.

இவரின் குற்றபுனைவோ சிறுகதையோ, நாவலோ அந்த காலகட்டத்தின் நிகழ்ச்சிகளை மிக உன்னிப்பாக பதிவு செய்து இருப்பார். இது கிட்டத்தட்ட ஒரு வரலாற்று பதிவு மாதிரி என்றுகூட எடுத்துக் கொள்ளலாம். உதாரணத்துக்கு, நாவலினூடே இரு கதை மாந்தரின் பேச்சின் வழியே சிறு பத்திரிகை- வெகுஜன பத்திரிகை விவாதம்.

இந்த தொகுதியின் முதல் கதையான “பாதி ராஜ்ஜியம்” கணேஷ் தன்னை அறிமுகப்படுத்தி கொண்டு, தன் அறைக்கு வரும் பெண்ணை இப்படிச் சொல்கிறான் -

“

“எஸ் என்றேன், நைலான் சாகரம் ஆக உள்ளே நுழைந்தாள். அவள் அணிந்து இருந்த புடவையை நான் விரும்பினேன். நான் மட்டும் தொடர் நாவலின் ஹீரோ சேகராக இறந்தால் அவளைக் கண்ட உடன் காதல் கொண்டு இருப்பேன்.”

"

இந்த நாவல் 1970 இறுதிகளில் வந்திருக்கும். அந்த கால நாவல்களின் கதைபாணி அப்படியே பிரதிபலிப்பதுதான். அதற்கு தகுந்தாற்போல், கணேஷ் ஒரு ஹோட்டலில் சென்று உட்கார்ந்தவுடன் அங்கிருக்கும் வெயிட்டர்கள் பற்றின கருத்து இது- “ஜீவ்ஸ் மாதிரி விரைப்பான வெயிட்டர்கள்”!

ஜீவ்ஸ் என்றால் யாருக்கு என்ன புரியும்? பி.ஜி. வோட்ஹவுஸ் படித்திருந்தால் அதில் ஜீவ்ஸ் என்று வெயிட்டர் பற்றி அறிந்திருக்க முடியும், இந்த வாக்கியத்தை ரசித்து படிக்க முடியும். "இல்லை, நாங்கள் வெகு தீவிரமான இலக்கியம்தான் படிப்போம்," என்று கங்கணம் கட்டி இருப்பவர்களுக்கு இது எதுவும் புரியாது. ஆனால் அதற்காக நாம் வருத்தப்பட முடியுமா என்ன?

இந்த தொகுதியில் இருக்கும் கடைசி கதை கிட்டத்தட்ட இந்த நூற்றாண்டு ஆரம்பத்தில் எழுதப்பட்டது. முப்பது வருடங்கள் - எவ்வளவோ மாற்றங்கள். அத்தனையும் மிகத் துல்லியமாக சின்னச் சின்ன விஷயங்களாக அங்கங்கே பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. யாருக்காவது போஸ்ட் மார்ட்டம் எப்படி செய்வார்கள் என்று தெரியுமா? இல்லை, இறந்தவர்கள் எத்தனை மணிக்கு இறந்தார்கள் என்று எப்படி கண்டுபிடிக்கிறார்கள் என்று தெரியுமா? அதைப் பற்றியும் இந்த குறுநாவல் ஒன்றில் மிக விரிவாக எழுதி இருப்பார். இப்போது வேண்டுமானால் விக்கிபீடியாவில் படிக்கலாம், ஆனால் அதை நாவலில் சரியான இடத்தில் சேர்ப்பது மிகக் கடினம்.

நாவலில் சில இடங்களில் வரும் ‘ஏ’ ஜோக்குகளைச் சொல்ல வேண்டும்.

வசந்த்: ஆதாமுடைய முகத்தைப் பார்த்ததும் ஏவாள் என்ன சொன்னா தெரியுமா ?

கணேஷ்: என்ன?

வசந்த்: ஒண்ணுமே சொல்லலை, முதலில் முகத்தை பார்த்தாதானே!

இதே மாதிரி இன்னொன்று.

"ஒருத்தன் டாக்டரிடம் செக் அப் போனான். டாக்டர் அவனிடம், "நீங்க இனிமே வேலைக்குப் போகாதீங்க," என்று சொன்னார். அதனால் நைட் நைட் தன் மனைவியை மட்டும் வேலைக்கு அனுப்பினான். அவள் ஒரு நாள் இராத்திரி அம்பது ரூபா பத்து பைசா கொண்டு வந்தா. புருஷன் உடனே, "என்ன பத்து பைசா எல்லாம் கொண்டு வந்திருக்க" என்று கேட்க , அவள், "எல்லோருமே பத்து பைசாதான் தந்தாங்க," என்று சொன்னாள்.

இது மாதிரி எழுதுவதால்தான் இவரை வணிக எழுத்தாளர் என்று முத்திரை குத்தி விட்டார்கள். தன் நாவல்களை மிக மோசமான சினிமாவாக எடுத்தவர்களை இந்த நாவல்கள் மூலமே நையாண்டி செய்துவிட்டு, இந்த நாவல்களை எழுதும் விதத்தில் மாற்றம் செய்து, எக்காரணம் கொண்டு இதைப் படமாக எடுத்து விடாதபடி எழுதி, அதே சமயம் படிக்கும் விதத்தில் சுவாரஸ்யம் குறையாமல் செய்திருக்கிறார் சுஜாதா.