Swami and Friends - R.K.Narayan

"Narayan, with his glories and limitations, is the Gandhi of modern Indian literature" - வி.எஸ்.நைபால்

படைப்பை அளவிடும் முறையும், அளவிடும் மனிதர்களும் மாறிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். சுமார் எழுபத்தைந்தாண்டுகளுக்கு முன் வெளிவந்த இந்த நாவல் எல்லாத வித மனிதர்களையும், எல்லா வித விமர்சனங்களையும் எதிர்கொண்டாயிற்று. முதலில் புறக்கணிப்பு; பின்னர் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுவிட்டாலும், நாராயண் இதற்காக பல காலம் காத்திருந்தார் என்கிறார் நைபால். இன்றைக்கு இலக்கியம் என்பது காத்திரமாக இருக்க வேண்டும் என்கிறார்கள். ’அறைவது போல் இருக்க வேண்டும்’ என்கிறார்கள். மகிழ்ச்சி, சிரிப்பு போன்ற விஷயங்களை விட, சோகம், இயலாமை, காமம் போன்றவையே முன் வைக்கப்படுகின்றன. மனிதனுடைய அடிப்படை தேடலான மகிழ்ச்சி பின்னால் போய்விட்டது. இலக்கியம் என்பது optimism அற்றதாக இருக்க வேண்டும் என்று சொன்னாலும் சொல்வார்கள். ஆனால், ‘சுவாமியும் நண்பர்களும்’ இன்னமும் இருந்து கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். 

.இந்த நாவல் முதன் முதலில் 1935ல் வெளியிடப்பட்டது. அதற்குமுன், ஏகப்பட்ட பதிப்பகங்கள் இந்நாவலை பதிப்பிக்க முடியாது என்று திருப்பி அனுப்பியிருக்கிறார்கள். ஒரு பதிப்பாளரிடம், ‘உங்களுக்கு பதிப்பிக்க விருப்பமில்லையென்றால், இந்த எழுத்துபிரதியை என்னுடைய நண்பர் கிட்டு புரானாவுக்கு அனுப்பிவிடவும்’ என்று எழுதுகிறார். பதிப்பாளரும் அப்படியே செய்கிறார்.   தன் நண்பர் கிட்டு புரானாவிடம், எழுத்துபிரதியை “கல்லில் கட்டி, தேம்ஸில் எறிந்துவிடு” என்று நாராயண் எழுதுகிறார். ஆனால், புரானா, அதை கிரஹாம் கிரீனிடம் கொண்டு சேர்க்கிறார். கிரஹாம் கிரீன், அதைப் படித்துவிட்டு ஆ.கே.நாராயணுக்கு எழுதிய கடிதம்…

அதற்குப் பின் அந்தப் புத்தகம் உயிர் கொண்டு சதாபிஷேகத்தை நோக்கிப் போய்க்கொண்டிருக்கிறது. 

வளர்ந்த பருவங்களிலேயே உண்மையான பருவம் என்றால், அது ஆரம்ப காலப் பள்ளிப் பருவம் தான். பள்ளிக்குப் போவதில் பெரிய ஆர்வம் இல்லையென்றாலும், அங்கு போக வருத்தப்பட்டதும் இல்லை. நிகழ்காலத்தில் மட்டும் வாழும் தவம் என்பது அப்போது மட்டுமே சாத்தியப்பட்டது. கடந்து போனதைப் பற்றிய கவலை இல்லை; நமக்கான காலம் இன்னும் நிறைய இருக்கிறது என்கிற நம்பிக்கை எப்போதும் இருந்தது. எல்லாமே உண்மையாகப் பட்டது. எந்த நிமிஷமும் செய்வதற்கு ஏதாவது இருந்து கொண்டே இருந்தது. ‘போரடித்ததேயில்லை’. இந்த நாவல் பலருக்கு மேலோட்டமாக எழுதப்பட்டதாகத் தெரியலாம். ஆனால், எனக்கு அப்படித் தோன்றவில்லை. 

இரண்டு உலகங்கள் என்று எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். ஒன்று சிறுவர்களுடையது மற்றொன்று பெரியவர்களுடையது. சிறுவர்களுக்கு பெரியவர்களின் உலகம் புரியாது; அவர்களுடைய கோபம் புரியாது; பயம் புரியாது. அதே போல் பெரியவர்களுக்கு சிறுவர்களின் உலகத்தின் மேல் அலட்சியம் மட்டுமே உண்டு. பெரியவர்களாகிய நாம், சிறுவர்களின் உலகத்தைக் கடந்து வந்திருந்தாலும் கூட, சிறுவர்களுக்கு வேலைவெட்டி இல்லை என்று தான் தோன்றும். சிறுவர்களின் ஆசை, ஆர்வம் போன்றவை பெரியவர்களுக்கு அற்பமாகத் தெரியும். சிறுவனாகிவிட வேண்டும் என்று பெரியவர்கள் திரும்பச் திரும்பச் சொல்லிக்கொண்டு மட்டுமே இருக்கிறார்கள். அப்படித் திரும்பதிச் செல்வது சாத்தியப்பட்டாலும் கூட, பெரியவர்களுக்கு அங்கே இருப்புக் கொள்ளாது. எதற்கு இந்த வியாக்கியானம் என்றால், பெரியவர்கள் உலகில் இருந்து கொண்டு ஒரு சிறுவனுடைய கதையைப் படிப்பதால், அது அற்பமானதாகவே தோன்றும். 

‘இந்தியாவில் குளிர் காலத்தில் குளிரும், வெயிற்காலத்தில் வெக்கையாக இருக்கும்’ என்று பதில் சொல்வதும், பெஞ்சுக்கு மேல் ஏற்றிவிட்டால், மேலே நின்றுகொண்டு சக மாணவர்களை தொப்பிவாரியாக பிரிப்பதும் அந்த பருவத்தால் மட்டுமே முடியும். 

சுவாமி பரிட்சைக்கு படிக்கும் போது..

He sat at his table and took out his atlas. He opened the political map of Europe and sat gazing at it. It puzzled him how people managed to live in such a crooked country as Europe. He wondered what the shape of the people might be who lived in places where the outline narrowed as in a cape, and how they managed to escape being strangled by the contour of their land. And then another favourite problem began to tease him: how did those map-makers find out what the shape of a country was? How did they find out that Europe was like a camel’s head? Probably they stood on high towers and copied what they saw below. He wondered if he would be able to see India as it looked in the map, if he stood on the top of the town hall. He had never been there nor ever did he wish to go there. Though he was incredulous, tailor Ranga persistently informed him that there was a torture chamber in the top storey of the town hall to which Pathans decoyed young people. 

இது ஒரு உதாரணம் தான். ஒரு சிறுவனின் எண்ணத்தை எவ்வளவு அழகாகக் கொண்டுவந்திருக்கிறார். உங்களுடைய சிறுவயதில், உங்களுக்கிருந்த எண்ணங்களை மறுபடியும் ஓடவிட்டுப் பார்த்தால் இதில் இருக்கும் நுட்பம் புரியும். இன்றைக்கு நீங்கள் எவ்வளவு மாறிவிட்டிரீகள் என்பதும் தெரியும். நான் சினிமாவில் தற்கொலைக் காட்சிகளை எப்படி எடுக்கிறார்கள் என்று யோசித்திருக்கிறேன். ‘யாராவது தற்கொலை செய்து கொள்ள விரும்புபவர்களை நடிக்க வைத்து காட்சிகளை எடுத்துவிடுவார்கள்’ என்பது தான் நான் எனக்கே சொல்லிக் கொண்ட பதில். யாரிடமும் கேட்டு அதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்று தோன்றவேயில்லை.

சுவாமியைப் போலவே எனக்கான ஒரு சரியான டயருக்காக ஆசைப்பட்டிருக்கிறேன். சைக்கிள் டயர்கள் கிட்டத்தட்ட என்னுடைய உயரம் இருக்கும். அதை என்னால் நேராக ஓட்ட முடிந்ததேயில்லை. அப்புறம் பெரியப்பாவின் டிவிஎஸ் 50யின் டயர் கிடைத்தது. The Width of the tyre is directly proportional to its stability. எத்தனை டயர் ரேஸில் தோற்றிருக்கிறேன்? ஒன்றில் கூட ஜெயித்ததில்லை. ஜெயித்தவன் தான் தன்னுடைய பீடம் பறிபோய்விடுமோ என்று கவலைப்பட வேண்டும். எங்களுக்கென்ன கவலை. சிகரெட் அட்டை விளையாட்டு கூட உண்டு. சிகரெட் அட்டைக்காக ஏறாத குப்பைமேடு இல்லை.

சுவாமி, இரண்டு விதமாக சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளதாக எனக்குத் தோன்றுகிறது. ஒன்று கதையின் பார்வையில் அல்லது எழுத்தாளரின் பார்வையில், சுவாமி ஒரு sissy. அவனுக்கு மணியோ ராஜமோ கூட இருக்க வேண்டும். அவர்களைப் போல் அவன் தைரியசாலி அல்ல. ஆனால், சுவாமிநாதனே சுவாமிநாதனைப் பார்க்கும் போது இந்த அதைரியம் எல்லாம் இருப்பதாகவே காட்டிக் கொள்வதில்லை. மேலும் சுவாமி, தன்னை யாரும் தாழ்த்திவிடுவதை விரும்புவதில்லை; எல்லா சிறுவர்களையும் போல், பொங்கி எழுந்துவிடுகிறான். 

நாராயாணுடைய மொழி ரொம்பவே புதுமையானது. யாருக்காவது இந்த புத்தகத்தை தரும் போது, ஆங்கிலம் மாதிரியே இருக்காது தமிழ் மாதிரி தான் இருக்கும், என்று சொல்லியே கொடுத்திருக்கிறேன். ஏதற்காக அப்படிச் சொன்னேன் என்பதை என்னால் வார்த்தைகளால் கொண்டு வந்துவிட முடியாது. ஆனால், நைபால் அதைச் இப்படிச் சொல்கிறார், 

All languages have their own heritage, and English (forgetting American for the moment) cannot easily escape its associations with English history, English manners, Shakespeare, Dickens, the Bible. Narayan cleansed his English, so to speak, of all these associations, cleansed it of everything but irony, and applied it to his own little India. His people can eat off leaves on a floor in a slum tenement, hang their upper-cloths on a coat stand, do all that in correct English, and there is no strangeness, no false comedy, no distance. 

‘மால்குடி டேஸ்’ தொடரைப் பார்த்துவிட்டு இந்தப் புத்தகத்தை படிக்கும் போது, ஸ்ரீனிவாசன் (சுவாமிநாதனின் அப்பா) வரும் போது கிரீஷ் கர்னாட் வருவார்; டெல்லி கணேஷ் குரலில் பேசுவார். ஒரு வேளை, மால்குடி டேஸ் பார்க்கவில்லையென்றால், இந்தக் கதாபாத்திரங்களை எப்படி கற்பனை செய்திருப்பேன்? புத்தக அட்டையில் சுவாமி, ராஜம், மணி மூவருமே ஒரே உயரமாக காட்டப்பட்டிருக்கிறார்கள் (வரைந்தவர் ஆ.கே.லக்‌ஷ்மணாக இருக்கலாம்). ஆனால் மால்குடி டேஸில் சுவாமி ரொம்ப சின்னப்பையனாக இருப்பான்.

ஆனால், எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாத அந்தப் பருவமும் தொலைந்து போகும். இங்கு, சுவாமி முதலில் வருத்தப்படுவது, பாட்டியின் வயிற்றுவலிக்கு எலுமிச்சம்பழம் வாங்கித் தராமல் கிரிக்கெட் விளையாடப் போனதற்குத் தான். He called himself a sneak, a thief, an ingrate, anda a hard-hearted villain. அதன் பிறகு, சுவாமிநாதனுக்கு சகல கவலைகளும் வந்துவிடுகின்றன. சுவாமிநாதனைப் பற்றிச் சொல்லும் ஒரு வரியை, நான் எனக்கானதாகவே எடுத்துக் கொண்டேன், Swaminathan seemed to be an expert in thinking out difficulties. சில நேரங்களில், ஒரு குட்டிப்பையனுடைய உலகமென்பது பெரியவர்களின் உலகத்தைவிடவும் அதிக கவலைகளைக் கொண்டதாக மாறிவிடுகிறது. 

Swami and Friends | R K Narayan | India Thought Publications | 212 Pages | Rs. 100 | Flipkart.com

மேலும் வாசிக்க: Reluctant Centenarian by N.Ram | Narayan Days by Jumpha Lahiri | The Master of Small Things - V.S.Naipaul