வாழ்விலே ஒரு முறை - ஜெயமோகன்

’இந்நூலைத் தொடுபவன் என்னைத் தொடுகிறான்’ என்றார் ஓர் எழுத்தாளர் . இச்சிறு நூலைப் பற்றி அதைச் சொல்லத் துணிவேன் - முன்னுரையில் ஜெயமோகன்

நனவிடைதோய்தல் என்ற வார்த்தையை சில மாதங்களுக்கு முன்புதான் கேள்வியுற்றேன். Nostolgia என்பார்கள் ஆங்கிலத்தில். பழைய நினைவுகளை அல்லது அனுபவங்களை அசைபோடுதல். சினிமாவில் கொசுவத்தி சுழற்றுவார்கள். தூர்தர்ஷனில் மலரும் நினைவுகள் என்று சொல்லுவார்கள். பொதுஜன உதாரணம் என்றால் சுஜாதாவின் ”ஸ்ரீரங்கத்துத் தேவதைகள்” ஒரு நல்ல உதாரணமாகச் சொல்லலாம்.

நனவிடைதோய்தல் எழுதுதல் தனிக்கலை. அது எல்லோருக்கும் நன்றாக வாய்த்துவிடுவதில்லை. இது எல்லோருக்கும் சாத்தியம்தான். எழுத்து சாத்தியப்படுபவனுக்கு மட்டும் தனிரூட்டிலா வாழ்க்கை நடக்கிறது? தத்தமது தோழமை வட்டத்தில் விழிவிரியப் பகிருவதுடன் நிறைந்து போகின்றது இங்கே பலரது நனவிடைதோய்தல்கள். எழுத வாய்த்தவன் வார்த்தைகளில் அதைக் கொஞ்சம் தன் சரக்கையும் சேர்த்துவிட்டுத் தோய்த்துவிட முடிகிறது.

சினிமா ஃப்ளாஷ்பேக் கொசுவத்தி சுருட்டல்கள் ஒருவகை நனவிடைதோய்தல்தான். எழுத்தில் இல்லாத ஒரு வசதி சினிமாவில் உண்டு. எழுத்தைப் பொருத்தவரையில் நனவிடைதோய்தல் என்பது non fiction ஆதலால் சம்பவத்தைச் சுற்றி எழுப்பப்படும் எழுத்தில் நனவிடைதோய்பவர் தான் பார்த்தவைகளை, அனுபவித்தவைகளைத் தாண்டி கொஞ்சமே கொஞ்சம் சொந்த சரக்கும் சேர்க்க அனுமதி தருகிறான் வாசகன். அதுவும் கூட சம்பவமானது நனவிடைதோய்பவரின் பார்வை வட்டத்திலிருந்து விலகிச் செல்லாமல் பார்த்துக் கொள்ள வேணும்.  காட்சிகளில் ரொம்பவும் கற்பனையை ஓட்ட முடியாது. ஏனென்றால் நனவிடைதோய்வதன் அவுட்லைனைச் சுற்றித்தான் காட்சி அமையும். வசனங்களில் சுதந்திரம் தாண்டவம் ஆடலாம். ஓரிரு மறக்கமுடியாத மனதில் தேங்கிப் போன வார்த்தைகள் தவிர்த்து வசனமானது வரிக்கு வரி அல்லது வார்த்தைக்கு வார்த்தை நம் நினைவில் இருப்பது சாத்தியமில்லை.  சினிமாவில் அப்படியில்லை. ஃப்ளாஷ்பேக்குபவர் தான் பார்க்காத கவுண்டமணி - செந்தில் அல்லது வடிவேலு காமெடிகளையும் இடைச்செருக இயலும்.

சொல்வனத்தில் கருப்பு நகரம் என்று ஒரு நனவிடைதோய்தல் பதிவு எழுதியபோதுதான்  இந்த வார்த்தையை அறிந்தேன். இப்போது கருப்புநகரம் வாசிக்கையில் இன்னமும் நிறைய சொல்லியிருக்கலமோ என்று தோன்றுகிறது. பெட்ரோல் தேடி அன்று அலைந்ததுவும், மூலக்கடை சச்சின் போஸ்டர்களும், தேடினது கிடைக்காமல் நா வரளத் திரும்பினதுவும், அந்தத் துலுக்கான லுக்கில் இருந்த பயலுடனான சந்திப்பு, சம்பவம், வசனம் எல்லாமும் நிஜம். மற்ற சேர்க்கைகள் எல்லாம் நான் அடித்துவிட்ட சரக்கு.

சரி, கதைக்கு வருவோம். நான் வாசித்தவரையில் நனவிடைதோய்தல் ஸ்பெஷலிஸ்டுகள் சுஜாதாவும், ஜெயமோகனும்தான். எஸ்.ரா.’வையும் சிலர் குறிப்பிடுகிறார்கள். நான் எஸ்.ரா. அதிகம் வாசித்ததில்லை. (ஏய்யா! உனக்கு சுசாதாவையும் செயமோகனையும் தவிர வேறேதும் தெரியாதாய்யா என்ற கூக்குரல்கள் கேட்கின்றன. ஓகே ஓகே - என்னத்த செய்ய... நீங்கதான் யாரையும் சஜஸ்டறது?)

ஜெயமோகனின் லாசரா குறித்த சாய்வு நாற்காலி என்னும் பதிவின் ஒரு பத்தியைப் பாருங்களேன்.

லா.ச.ரா ரசத்தை மிக விரும்பிச் செய்வார் என்றார் நண்பர். மைசூர் ரசம், பன்னீர் ரசம், எலுமிச்சை ரசம்,நெல்லிக்காய் ரசம் எனப் பலவகைகளில் செய்வார். சமையல் செய்ததைப் பற்றிச் சொல்லும்போது ‘இன்னிக்கு ஒரு ரசம் வச்சேன் பாரு..’ என்றுதான் சொல்வார். உணவில் ரசம் சுவையாக ஆவதற்கு ஒரு வயது தேவைப்படுகிறது. இளமையில் அடர்த்தியான புரதமும் கொழுப்பும் கொண்ட உணவுகளை நாக்கு விரும்புகிறது. வயிற்றின் அனல் அணைய ஆரம்பிக்கும்போது நாக்கு மணத்தை மட்டுமே முக்கியமாக நினைக்க ஆரம்பிக்கிறது. அப்போதுதான் ரசத்தின் அருமை தெரியவரும்.

நான் மேலே அண்டர்லைன் பண்ணியிருக்கும் எக்ஸ்ட்ரா பிட்’தான் ஒரு சாதாரணனிடமிருந்து ஒரு எக்ஸ்பர்ட் எழுத்தாளனை நனவிடைதோய்தல் பதிவில் தனியே அடையாளம் காட்டுகிறது.

‘வாழ்விலே ஒருமுறை’ - இருபது அத்தியாயங்கள் கொண்ட புத்தகம். ஒரு எழுத்தாளனின் இருபது வகை அனுபவங்கள், பார்வைகள், கருத்துகள், ரசனைகள் மீது நமக்கு வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறது புத்தகம்.

 புத்தகத்தை இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் படிக்கக் கையில் எடுத்தேன். ஒரு துன்பியலான அனுபவம் நேர்ந்த நாள் அது. பசித்துக் களைத்திருந்த நேரத்தில் பண்ண நேர்ந்த ஒரு கொடுமையான விமானப் பயண அனுபவத்தின் இடையே முதல் மூன்று அத்தியாயங்களைப் படித்திருந்தேன். 

இது பயணக்கட்டுரை அல்ல - 1  /  இது பயணக்கட்டுரை அல்ல - 2

.....“வாழ்விலே ஒரு முறை” “கண்ணீரில்லாமல்” இரண்டையும் கையிலெடுத்து இன்க்கி பின்க்கி பான்க்கி போட்டு, “கண்ணீரில்லாமல்” புத்தகத்தை கைப்பைக்குள் சொருகினேன்......

.....விசிறி சாமியார் ஜெயமோகனுக்கு ஒரு ஆப்பிளைப் பரிசளிக்க, எனக்கு வயிற்றின் அமிலக் கரைசல் மறுபடி நினைவுக்கு வர... 

.....இப்போது ஜெயமோகன் வீட்டிற்குள் குட்டிப்பையன் மனோஜ் வந்து ஃப்ரிட்ஜ் உள்ளே இருந்த சிப்ஸ் வாங்கித் தின்றான். அடுத்த அத்தியாயத்தில் யாரேனும் ஏதேனும் தின்றால், நான் ஜன்னல் வழியே குதித்துவிடும் அபாயம் கருதி புத்தகத்தை மூடி உள்ளே வைத்தேன்.....

அப்போது மூடி வைத்த புத்தகத்தை இப்போது மறுபடி வயிறு முட்டத் தின்று களைத்திருந்த நாளொன்றில் படிக்கக் கையில் எடுத்தேன்.

திருவண்ணாமலையில் விசிறி சாமியாரை பவா’வுடன் சென்று சந்திக்கிறார் ஜெமோ. சாமியாரிடம் கேள்விகள் பலவற்றை முன்வைக்கிறார். பாண்டிச்சேரி அன்பர் கேட்ட கேள்விகளின் ரகம் அல்ல அவை என்றாலும், விசிறி சாமியாரைச் சீண்டிப்பார்க்க வல்ல அத்தனை ரகக் கேள்விகளும் அதில் அடக்கம். அத்தனை கேள்விகளுக்கும் குதூகலமான சிரிப்புடன், பிரியமான புன்னகையுடன், குறும்பு கொப்பளிக்க பதில் தருகிறார் விசிறி சாமியார். 

“சிரிக்கத் தெரியாதது ஆன்மிகமே அல்ல; சுய எள்ளல் ஆன்மிகத்தின் அடிப்படைகளுள் ஒன்று”, என்று இங்கே குறிப்பிடுகிறார் ஜெமோ. புதுவை அன்பருக்கு விசிறி சாமியார் லெவலில் பதில் சொல்லியிருந்தால்.... சரி வேண்டாம் விடுங்கள், அது முடிந்து போன சமாச்சாரம் :)

ஆசீரானை அப்பு அடித்து வீழ்த்திய அவதாரம் பதிவை நான் முன்னரே ‘குமுதம்’ தீராநதியில் வாசித்ததுண்டு. 

சென்னை ராஜா அண்ணாமலை மன்றம் எதிரே (பாரிமுனை) ஒரு காட்சி. ஆறரை அடி உயரத்தில் ஒரு மனிதர். உருண்டு திரண்ட தேகம். நம் சினிமாக்களில் வரும் அடியாட்களையொத்த தோற்றம். அவர் எதிரே நம் நடிகர் தனுஷுக்கு சித்தப்பா மகன் போல் தோற்றம் கொண்ட ஒரு ஒல்லிப்பிச்சான் மனிதர். அந்த உயர்ந்த மனிதரை விட ஒன்றரை அடி உயரக் குறைச்சல் வேறு. இந்த ஒல்லிப்பிச்சான் மனிதர் உயர்ந்த மனிதரை பொளந்து கட்டி அடித்துக் கொண்டிருக்கிறார். எம்பிக் குதித்து முகத்தில் குத்துகளைச் சராமாரியாக வைக்கிறார். உயர்ந்த மனிதர், “அண்ணே! வேணாண்ணே! இனி இப்டி நடக்காதுண்ணே”, எனக் கெஞ்சுகிறார். அந்த உயர்ந்த மனிதர் ஓங்கி ஒரு அப்பு அப்பினால் ஒல்லிப்பிச்சான் தாங்க மாட்டாரல்லவா, இந்த மனிதர் ஏன் இப்படிக் கெஞ்சிக் கொண்டிருக்கிறார் என யோசித்தேன் அப்போது.

அடிப்பதற்கான வலு உடலில் இருந்து கிடைப்பதில்லை என்பதுவே இங்கே எளிய நிஜம். ’அவதாரம்’ வாசித்தபோது அந்த ராஜா அண்ணாமலை மன்ற நினைவுதான் தோன்றியது எனக்கு. 

"ஆதி" புராணத்தில் ஜெமோ முன்வைக்கும் அனுபவம் மிக உக்கிரமானது முடிவுக்கு முந்தைய பத்தியை வாசிக்கும்போது என்னையறியாமல் அதன் உக்கிரம் தாளாமல் முகத்தை தன்னிச்சையாக நான் அஷ்டகோணலாக மாற்றியதை பின்னரே உணர்ந்தேன். 

பொதுவாக ஜெமோ எழுத்தில் இசை குறித்து நான் ஏதும் வாசித்ததில்லை (அல்லது வாசித்த நினைவில்லை). இசை பற்றி விஸ்தாரமாக எழுதுபவருமல்ல ஜெமோ. ஆகவே அவர் எழுதிய ”மகாராஜாவின் இசை” ஒரு அரிய பதிவு எனவே சொல்லலாம்.

இந்தப் புத்தகத்தில் கிடைக்கும் ஜெமோ’வின் ஆத்தெண்ட்டிக் நெடிய பதிவுகள் பலவற்றையும் விட இடையிடையே படிக்கக் கிடைக்கும் “களம்”, “தேசம்”, “குதிரைவால் மரம்”, “சாப்ளின்” ஆகிய சின்னஞ்சிறு அனுபவங்கள் விஷய கனம் மிக்கவை. 

ஜெயமோகன் எழுத்துகளை ஏற்கனவே வாசித்துள்ளவர்களுக்கு இந்த அனுபவங்களும், பார்வைகளும் ஒரு டைரிக்குறிப்பினைப் புரட்டுவது போல, ஒரு சுவாரசியமான அனுபவம். ஜெயமோகனை முதல்முறை வாசிப்பவர்களுக்கு அவர் எழுத்து பற்றிய ஒரு அழுத்தந்திருத்தமான கோட்டினைக் காட்டும் நல்ல நூல்.

வாழ்விலே ஒரு முறை | ஜெயமோகன் | அனுபவக் கட்டுரைகள் | கிழக்கு பதிப்பகம் | 126 பக்கங்கள் | விலை ரூ. 80/-

‘